Rozdział 8 Stary znajomy.

Karen poczuła mrowienie w całym ciele i ukłucie w mózgu, jakby ktoś go zamroził. Oczy miała zamknięte, ale pod powiekami tańczyły kolory. Czuła, że coś ciągnęło ją w dół, jakby zawisła nad przepaścią i zaraz miała runąć. Nie trwało to nawet sekundy. Po chwili poczuła grunt pod stopami. Otworzyła oczy i ze zdziwieniem stwierdziła, że znajdowała się w całkowicie innym miejscu. Las zniknął i został zastąpiony przez rozległe łąki. Żwirkowa droga, na której stały, prowadziła do wielkiej budowli z kamienia.

Ogromny ogród otaczał ozdobny mur. Kwiaty tworzyły barwne kompozycje i symetryczne kształty. Dróżka z kamieni wiła się i okrążała całą posiadłość. Gdzie niegdzie ustawiono figury, przedstawiające jednorożce, centaury i inne mityczne postacie. W powietrzu unosił się zapach kwiatów i deszczu.

Clove patrzyła na dziewczynę z rozbawieniem.

– To nie wszystko. Zdecydowanie większa część Akademii znajduje się po drugiej stronie. Ale teraz nie mamy czasu na zwiedzanie. – Ruszyła w stronę schodów.

Karen podążyła za nią.

– Jak to zrobiłaś? – spytała, starając się dotrzymać kroku komandorce.

– To nie takie skomplikowane... Chwilę z nami pobędziesz i zrozumiesz. Ale polega to głównie na rozdzieleniu cząsteczek i...

– Clove! – Drzwi budowli otwarły się z hukiem i stanęła w nich Agnes. – Jak dobrze, że jesteś. – Rozejrzała się. – A gdzie Jack?

– Diabeł wie. – dziewczyna-kot wzruszyła ramionami. – Przejęłam Karen w połowie drogi.

Agnes zeszła już po marmurowych schodach i stanęła przy nich. Uścisnęła Karen i uśmiechnęła się do niej.

– Musisz być wykończona, moja droga. Drzemka dobrze ci zrobi.

Karen stała sztywno i niechętnie pokiwała głową. Miała ochotę odwrócić się na pięcie i odbiec. Wiedziała jednak, że nie byłoby to zbyt mądre. Nadal pamiętała, jak straciła głos. Na samą myśl o tym wstrząsały nią dreszcze. Agnes przerażała ją do szpiku kości.

– A gdzie reszta? – Dyrektorka spojrzała na Clove.

– Lindsay z Leonem, a Emily... O matko, na śmierć zapomniałam! Jedzie z matką, ale musimy im kogoś wysłać.

– Zajmę się tym – odparła Agnes. W jej głosie nie słychać było gniewu, raczej irytację.

– Musimy lecieć. Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia, a Karen musi pozwiedzać.

– Idź, ja odprowadzę naszą strażniczkę. Poza tym znalazłam jej innego przewodnika. Może jego nie będzie się bać tak jak nas. – Uśmiechnęła się, a dziewczynę oblał zimny pot.

Co to niby miało znaczyć?

Clove wyciągnęła z kieszeni wojskowej kurtki mały metalowy przedmiot. Karen rozpoznała go natychmiast – teleporter. Dziewczyna-kot podrzuciła go i rozpłynęła się. W powietrzu czuć było drganie, które ustało tak szybko, jak się pojawiło.

Agnes lekko poklepała ją po plecach, wyraźnie sygnalizując, że czas iść. Karen powlokła się w stronę drzwi wejściowych. Były wielkie, ozdobione srebrnymi okuciami. Dziewczynie przez chwilę zdawało się, że srebrzyste pasy delikatnie się przesuwały. Jednak szybko odwróciła wzrok i wbiła go w ziemię. Nie miała zamiaru utwierdzać się w przekonaniu, że to działo się naprawdę. Innym wyjaśnieniem było tylko to, że zwariowała. Już sama nie wiedziała, co gorsze.

– Nie zawsze mieszkałaś w Londynie, prawda? – Słowa Agnes wydały się jej bardzo głośne w panującej na zewnątrz ciszy.

Karen najpierw myślała, że się przesłyszała. Agnes ponowiła jednak pytanie.

– Tak... kiedyś... – zamilkła. Za dużo wspomnień związanych z ojcem. Dodała więc szorstko:  – Nie wiem, czy to jakaś istotna informacja.

– Pięć lat temu trafił do nas chłopiec. Chcę, żebyś go poznała. – Pchnęła drzwi wejściowe.

Dziewczyna z trudem powstrzymała westchnienie. Chłopak, na oko w jej wieku, opierał się o ścianę. Gdy usłyszał kroki, podniósł głowę. Jasne blond włosy opadały mu na czoło, zasłaniając jedno błękitne niczym ocean oko. W drugim tańczyły wesołe iskierki. Szeroki uśmiech ukazywał rząd zębów. Pomiędzy jedynkami miał lekką szparę. Karen pamiętała jak kiedyś przekonała go, by nie decydował się na aparat ortodontyczny… Najwyraźniej posłuchał.

Nie wiedziała czemu jest tego taka pewna, ale… znała tego chłopaka.

***

– Daj spokój, Victor! – Na oko jedenastoletnia dziewczynka stanęła nad przepaścią i spojrzała w dół. –  Tu nie jest wcale tak wysoko.

– Posiedzę... – Chłopczyk, pewnie jej rówieśnik, usadowił się na trawie i próbował udawać, że wcale nie przerażała go wysokość.

Dziewczynka odwróciła się z uśmiechem, odrzucając długie czarne włosy. Na szarym sweterku miała wyszyty własnoręcznie napis „Karen”.

– To mój ostatni dzień. Chcę zapamiętać go jak najlepiej.

Chłopczyk nagle posmutniał.

– Nie możesz zostać?

– Przecież wiesz, że to niemożliwe. – Pokręciła głową. Uśmiech na jej ustach zbladł lekko. – A teraz wstawaj.

– No dobra, niech ci będzie. – Victor wstał i dołączył do przyjaciółki.

Spojrzał w dół i w sekundzie pobladł.

– Ślicznie, prawda? – Karen stała tak blisko przepaści, że jeden krok dzielił ją od śmierci.

– T-tak – wydukał chłopiec i odsunął się ostrożnie.

Nagle usłyszeli dźwięk dzwonków i ujadanie psa. Spojrzeli na siebie z uśmiechem i jakby na sygnał ruszyli biegiem w stronę łąki. Kucnęli za wielkim dębem i czekali na pasterza. Przyszedł po chwili, a za nim stado owiec. Wszystkie białe jak śnieg. Oprócz jednej.

– Jest! – szepnął Victor z podekscytowaniem.

Czarna owieczka podążała na końcu stada. Karen zachichotała. Victor dał jej kiedyś przezwisko: Czarna owca. Nie chodziło tu o przysłowie. Chłopiec twierdził, że owca tego koloru była jedyna w swoim rodzaju, oryginalna. Tak jak Karen.

Wspomnienie rozproszyło się i zniknęło.

-------

Dawno mnie nie było... Brak weny, ale mam nadzieję, że chwilowy :D. Od teraz rozdziały będą chyba krótsze :). To chyba lepiej... Rozdział będzie jedynie o jednej bohaterce, czasem o dwóch ;). Mam nadzieję, że rozdział jakoś się prezentuje xd.

Rozdział 7 Daleka droga na koniec świata.

Karen usiadła na bordowej walizce i jęknęła zrozpaczona. Zamek ani drgnął, a ona nie zamierzała pakować się drugi raz. W ogóle nie chciała się pakować... Jednak, jak to ujęła sama Clove-wojowniczka, nie miała wyboru.

Po ich rozmowie mama zaszyła się w swojej sypialni i wylała morze łez. Aż serce się Karen krajało, gdy na nią patrzyła. Pani Night musiała naprawdę nie cierpieć całej tej... magicznej szkoły.

Gdy walizka wreszcie się domknęła, dziewczyna usłyszała melodyjny dźwięk dzwonka do drzwi. Zbiegła na dół – Suzanne zapewne nadal siedziała w swojej norze rozpaczy – i szarpnięciem otworzyła drzwi. Jack stał w progu z szerokim uśmiechem. Karen poczuła nieodpartą potrzebę starcia mu go z twarzy... Może porządne uderzenie z liścia załatwiłoby sprawę.

– Znieść ci walizkę? – Spojrzał na nią ewidentnie czymś rozbawiony.

W odpowiedzi zatrzasnęła mu drzwi przed nosem i ruszyła na górę. Gdy staszczyła na dół wyładowany po brzegi kufer, z wahaniem zatrzymała się przed samochodem chłopaka. Rudy wyskoczył z auta i załadował bagaż na tylne siedzenie. Ruchem ręki zachęcił ją do klapnięcia na miejscu pasażera.

– Nie jeżdżę z nieznajomym.

– Na szczęście ja tak. – Uśmiechnął się szerzej. – Zrób mi tę przyjemność i wsiadaj.

Prychnęła i spojrzała na niego wyzywająco.

– Zmuś mnie.

– Mówili, że będą z tobą problemy, ale myślałem, że mój urok osobisty załatwi sprawę.

– Będę musiała cię rozczarować.

Westchnął i przeczesał włosy ręką. Na jego twarzy odmalowało się drobne zdenerwowanie.

– Myślałem, że obejdzie się bez tego, ale... widzę, że nie pozostawiasz mi wyboru. – Zamknął oczy, a gdy ponownie je otworzył, Karen leżała u jego stóp nieprzytomna.

***

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła Karen po otwarciu oczu, było wydarcie się tak głośno jak jeszcze nigdy w życiu.

Leżała na tylnych siedzeniach. Samochód podskakiwał co jakiś czas. Ponad oparciem fotela kierowcy zobaczyła burzę rudych włosów. Krzyknęła znowu. Gdy udało się jej podciągnąć do pozycji siedzącej, zorientowała się, że została odizolowana od Jacka przeźroczystą ścianą. Zagotowała się z furii.

– To porwanie! Masz natychmiast mnie odwieźć! – Albo jej nie usłyszał, albo zignorował jej słowa. – Ogłuchłeś?

– Chyba pękły mi bębenki od tych twoich wrzasków. Naprawdę, przecież nie obdzieram cię tu żywcem ze skóry.

– Zatrzymaj samochód! – Zaczęła z furią walić w ścianę.

Nie wiedziała dokładnie co to, ale było okropnie mocne. Jej ręce odbijały się od bariery i ponownie ją atakowały.

Ku jej zdziwieniu chłopak zatrzymał auto na środku jezdni. W tym samym momencie bariera znikła, dziewczyna poleciała do przodu i zawisła na pasach bezpieczeństwa. Przez chwilę nic się nie działo. Jack patrzył przed siebie, a Karen próbowała wyzwolić sie z pasów, ale po kilku próbach poddała się.

– Chcesz wysiąść? – Jack odwrócił się w jej stronę.

– Tak.

Powietrze zadrgało i obydwoje pojawili się na zewnątrz. Karen rozejrzała się dookoła. Po obu stronach drogi rozpościerał sie gęsty las. Mała wiewiórka znikła w koronie drzew, ptaki śpiewały, a motyle i pszczoły siedziały na różnobarwnych kwiatach. Jak na ironię dzień był bardziej niż piękny.

– Odstaw mnie do domu – zażądała.

Chłopak nic nie odpowiedział. Z zamyśleniem bębnił palcami w maskę samochodu.

– Znowu mnie ignorujesz? – warknęła.

– Powinnaś zachowywać się trochę ciszej. Nie jesteśmy tu sami.

– Jeśli chcesz mi powiedzieć, że zaraz wyskoczy zza krzaka zombie, to wiedz, że...

– Zombie? A mówią, że bliżej mi do wilkołaka.

Karen obróciła się i westchnęła – wierzcie lub nie – z ulgą. Clove opierała się o drzewo i podrzucała teleporter.

– Myślałam, że nie dojedziecie tak daleko. Jack, wielkie brawa. Karen to... trudna sztuka.

– Dzięki. – Jack nie wyglądał na zadowolonego obecnością komandoski.

– Dzięki? To do ciebie niepodobne. Spodziewałam się czegoś w stylu „mam wszystko pod kontrolą”. Widzę, że dałaś mu niezły wycisk. – Uśmiechnęła się do Karen.

– Musimy już jechać – mruknął Jack, ignorując Clove.

– Teraz ja przejmuję stery – powiedziała władczo dziewczyna-kot. – Nie będziesz tłukł mojej uczennicy tym gratem. Tego typu rozrywki zostaw dla siebie.

Jack naprawdę się wkurzył. Włożył ręce do kieszeni i spojrzał gniewnie na obie dziewczyny.

– Moja droga – Clove wyciągnęła rękę w stronę Karen – trzymaj mocno.

***

– Emily! Co ty tam jeszcze robisz? – krzyk pani Melody przerwał ciszę panującą w domu.

– Zaczekaj chwilę – szepnęła Emily i wystawiła głowę za drzwi. – Zaraz zejdę!

Wślizgnęła sie z powrotem do pokoju i usiadła na łóżku. Na powrót położyła sobie laptopa na kolanach. Otworzyła Skype’a i spojrzała na uśmiechniętą twarz Maxa.

– Co, księżniczko? Musisz już mnie opuścić?

– Zadzwonię, jak będę na miejscu. Nie patrz tak na mnie. Tak, na pewno będzie tam wi-fi – uprzedziła pytanie.

– Idź. Jeszcze się spóźnisz.

Wstała niechętnie – nie miała zamiaru się rozłączać. Max sam to zrobi.

– Emily?

Ustawiła się ponownie w jego polu widzenia.

– Tak?

– Będę tęsknił. Koniecznie wpadnij do mnie od razu, jak wrócisz.

– Przyjdę, obiecuję.

Nie wiedziała, jak bez niego wytrzyma. Cały dzisiejszy dzień spędzili na pożegnaniu. Wspominali wspólne wycieczki, oglądali stare zdjęcia i próbowali udawać, że związek na odległość to nic trudnego... Nie trzeba być geniuszem, żeby wiedzieć, że jest inaczej.

– Matko święta, EMILY!

– Idę! – Wybiegła z pokoju i zbiegła na dół.

– Na litość boską, kochanie. Ile można się zbierać?

Emily zignorowała matkę i wyszła z domu. Naprawdę nie chciała mieć im za złe tego, co robili. Ale to trudne... Szczególnie jeśli chcieli oddać cię do szkoły na całe dziesięć miesięcy.

Pani Melody usiadła na miejscu kierowcy i uśmiechnęła się do córki.

– Zobaczysz, że ci się tam spodoba. To fantastyczna szkoła. A ty zasługujesz na dobre wykształcenie.

Matka paplała wesoło, ale dziewczyna całkowicie się od niej odcięła. Do uszu wsunęła słuchawki – te różowe, które dostała od Maxa na imieniny – i oparła czoło na zimnej szybie. Po godzinie jazdy powieki same zaczęły się jej zamykać. Nie minęło pięć minut, a już spała.

Emily rozejrzała sie dookoła. Stała naprzeciw wielkiego dębu. Ze wszystkich stron otaczał ją las. Jedynym źródłem światła był księżyc w pełni wiszący dokładnie nad nią. Przyjrzała sie uważniej drzewu, przy którym stała. I wtedy zrozumiała, co było nie tak. Wszystkie rośliny w lesie pozbawione były liści – oprócz tego jednego. Dziewczyna zadrżała na całym ciele. Czuła czyjąś obecność, ktoś ją obserwował. Usłyszała szelest i ciemna postać wyszła z cienia.

Emily obudził wstrząs, huk i krzyk matki. Otworzyła oczy i zamrugała, oślepiona słonecznym blaskiem.

– Czemu stoimy? – wydukała.

Nikt jej nie odpowiedział. Przetarła oczy i wyprostowała się. Gdy przyzwyczaiła się wreszcie do światła, sama z trudem powstrzymała krzyk. Zachowała jednak zimną krew.

Wszystko wskazywało na to, że potrąciły zwierzę. Na przedniej szybie było pękniecie i trochę krwi. Najwyraźniej biedaczek zsunął się po masce. Pani Melody wysiadła już z samochodu i pochylała się nad czymś leżącym na drodze. Dziewczyna również wyskoczyła z auta i podeszła do matki.

Jeleń rozłożył się jak długi na jezdni. Ranę miał pewnie na brzuchu, bo na grzbiecie nie było żadnych uszkodzeń.

– Nie ruszaj go – nakazała matka i wróciła do samochodu po telefon.

Gdy znikła w środku, zwierzę lekko przechyliło głowę.

„Emily” – cichy glos wypełnił głowę dziewczyny. Chciała krzyknąć, ale straciła kontrolę nad swoim ciałem. Jakby jej mózg ustąpił miejsca innemu.

Jeleń poruszył nogami. Jego ciało zaczęło falować, zmieniać się. Zwierzę podparło się na przednich kopytach i zaczęło wstawać. Jakby było człowiekiem w przebraniu. Gdy odwrócił sie w jej stronę, nie był już jeleniem.

Koń z czerwoną grzywą i płonącymi ślepiami. Spod jego kopyt sypały się pył i iskry, choć zwierzę stało w miejscu.

„Jesteśmy coraz bliżej” – gruby, męski głos znowu wdarł się do jej świadomości.

Potem zwierzę znikło. Jakby nigdy nie istniało. Została po nim jedynie kupka pyłu.

Dziewczyna odzyskała ciało i upadła na jezdnię. Syknęła z bólu. Usłyszała za sobą kroki matki.

– Emily? Nic ci nie jest?

Dziewczyna wstała na trzęsących sie nogach i spojrzała w stronę auta. Zimny pot zaczął spływać jej po plecach, gdy potwierdziły się jej obawy. Pęknięcie i krew na przedniej szybie znikły.

– Ja... – Nie mogła wykrztusić z siebie nic więcej.

W brzuchu zacisnęła się jej pętla i dziewczyna czuła, że zaraz zwymiotuje. Dopadły ją zawroty głowy i ponownie usiadła na jezdni. Czuła się tak, jakby potwór, który w nią wstąpił, zabrał jej połowę siły. Po chwili jedyną rzeczą, jaką pamiętała, było powtarzające się jak refren zdanie „Jesteśmy coraz bliżej”.

***

– Dubel! – wrzasnął reżyser. Odpowiedziały mu zmęczone jęki. – Wszyscy na pierwsze pozycje!

Lindsay zamknęła drzwi poczekalni dla stażystów i obróciła się za siebie. Wysoki chłopak o niebieskich oczach i rozczochranych, kruczoczarnych włosach przeciskał się pomiędzy rozstawionymi w całym pomieszczeniu krzesłami. Próbował przybrać groźny wyraz twarzy, ale wyglądało to komicznie. Koszulka z krótkimi rękawami odkrywała wytatuowanego chińskiego smoka na jego przedramieniu. Dziewczyna była pewna, że widziała już gdzieś taki tatuaż.

Wiedziała tylko tyle, że chłopak miał na imię Leo i – cokolwiek to znaczyło –  „ma się nią zająć”. Po wypadku podczas próby Jack gdzieś się ulotnił i zostawił ją z Leonem, który kazał się zaprowadzić do jej mamy. Tak więc uczynili. Pani Black wcielała się właśnie w rolę Sabine, ciotki głównej bohaterki serialu Ever. Lindsay często przychodziła do niej na plan i obserwowała jej grę z pokoju reżysera. To dlatego wybrała kółko teatralne.

– Wiesz, gdzie teraz grają? – Leo zrównał z nią krok.

– Chyba... teraz chyba mają halloweenową imprezę – przypomniała sobie scenariusz, który czytała w zeszłym tygodniu. – Chodź.

Przemaszerowali korytarz i dotarli do ciężkich, metalowych drzwi z czerwonym napisem „wstęp wzbroniony”. Lindsay położyła rękę na klamce i lekko ją nacisnęła. Bezszelestnie przekroczyła próg. Chwilę stała w miejscu, żeby upewnić się, że nie nagrywali.

– I co sądzisz o dekoracjach, Lindsay? – Dziewczyna odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z reżyserką, panną Rose.

– Dzień dobry. – Uśmiechnęła się promiennie. Szybko omiotła spojrzeniem salę. Wszędzie porozwieszano sztuczne pajęczyny i szkielety i efekt był naprawdę godny podziwu.  – Jest wspaniale. Nie przeszkadzam?

– Oczywiście, że nie. Właśnie mamy przerwę.

– Ekhem.

Obydwie odwróciły się jak na sygnał.

Leo nadal stał w drzwiach i najwyraźniej nie do końca wiedział, co miał ze sobą zrobić. Gdy spostrzegł, że wreszcie był w centrum uwagi, odgarnął włosy z twarzy i spróbował przybrać władczą postawę, ale ani trochę mu to nie wyszło. Gdy zaczął mówić, jego głos był odrobinę niepewny:

– Musimy zobaczyć się z Isabelle.

Rose uniosła brwi i spojrzała na Lindsay, jakby chciała spytać: kto to? Dziewczyna też zdziwiła się odrobinę, że chłopak nazwał jej matkę po imieniu, ale postanowiła, że nie da tego po sobie poznać.

– To Leo, kolega z klasy. Musimy przygotować projekt na kółko teatralne i chcielibyśmy porozmawiać z moją mamą – skłamała jak z nut. – To chyba nie będzie problem?

– Gramy teraz dość wymagającą scenę. Twoja mama jest u charakteryzatorki albo ćwiczy rolę.

– Mówiłaś, że ma przerwę – wtrącił się Leo.

– Owszem, ale to nie zmienia faktu, że jest teraz zajęta.

– Rose, to ważne – odparła Lindsay.

– Ale jeśli oderwie mi za to głowę...

– Nie oderwie – zapewniła i ruszyła w stronę schodów ukrytych za grubą kotarą.

Leo podążył za nią. Gdy dotarli na górę, dziewczyna odtworzyła w głowie plan budynku. Pokój jej matki znajdował się za drugimi drzwiami na lewo, a charakteryzatorka dopiero w następnym korytarzu.

– Proponuję zacząć od gabinetu – wtrącił Leo.

– Jak sobie chcesz – mruknęła.

Ucieszyło ją to, że Leon w jakiś sposób uzgadniał z nią plan działania. Nie można było powiedzieć tego o Jacku. Jednak czuła też silny niepokój. Nie wiedziała, czego miała się spodziewać podczas spotkania z Isabelle.

– Może najpierw zapukaj – szepnął chłopak, gdy Lindsay znalazła się już przy drzwiach gabinetu i wszystko wskazywało na to, że miała zamiar wkroczyć do pokoju matki bezceremonialnie.

Westchnęła i zastukała trzy razy, zanim weszła.

Zastała matkę przy biurku, wertującą scenariusz. Isabelle była wyjątkowo młodą, farbowaną blondynką z błękitnymi oczami. Figury zazdrościła jej nie jedna modelka. Nie była na diecie, raczej przeciwnie, kochała słodycze, pomimo tego w ogóle nie tyła. Jej twarz wiecznie pozostawała bez wyrazu, wszystkie zmarszczki i niedoskonałości ukrył profesjonalny makijaż. Lindsay była dumna, że miała taką nowoczesną matkę, ale teraz wydała się jej nienaturalna, wręcz nieprawdziwa. Szybko odgoniła myśli, które próbowały przedrzeć się przez cienką barierę logicznego myślenia.

– Cześć – zaczęła.

Isabelle podniosła głowę znad papierów i uśmiechnęła się delikatnie.

– Lindsay, jak miło, że wpadłaś. O, widzę, że nie jesteś sama. Wejdźcie.

Leo niepewnie przekroczył próg i stanął za dziewczyną.

– Tak, to Leo. Kolega z...

– Leo? – Pani Black przerwała córce i ruchem ręki zachęciła chłopaka, by do niej podszedł. – Ładne imię. Znam jednego Leona. Lubi wpadać bez zaproszenia, przynosić złe wieści, ale jest też bardzo skryty w sobie. Może go kojarzysz?

Chłopak wybełkotał coś tak cicho, że Lindsay nie udało się go zrozumieć. Najwyraźniej jednak jej matka miała lepszy słuch.

 – Wiedziałam. Mów szybko, czego chcesz, zanim się rozmyślę i wywalę cię na zbity pysk.

– Musimy zabrać twoją córkę...

Nie dane mu było skończyć. Isabelle poczerwieniała na twarzy i wykrzyknęła:

– A więc to tak! Najpierw ją mam, a zaraz potem nie?! Oszukacie mnie kolejny raz! Myślisz, że jestem taka naiwna?! Oszuści, parszywi kłamcy!

Lindsay wycofała się kilka kroków. Co prawda jej matkę łatwo wyprowadzić z równowagi, ale przy gościach starała się być miła i perfekcyjna. Pani Black krzyczała jak opętana jeszcze kilka sekund, po czym zamilkła i opadła bez sił na oparcie krzesła. Gdy ponownie przemówiła, jej głos był spokojny i opanowany. Lindsay zaskoczyła ta huśtawka emocjonalna.

– On tu jest – wyszeptała Isabelle. – Musicie już iść. Zabierz ją. Musi być bezpieczna. Inaczej...

Matka wyprostowała się gwałtownie. W jej oczach zapłonął ogień. Powietrze rozdarł jej szaleńczy krzyk.

– Szybko! – krzyknął Leo i pociągnął Lindsay za sobą. 

---------------

Wreszcie ruszyłam dupsko i poprawiłam rozdział xD. Wybaczcie, że tyle to trwało. Pewnie nikt już tego nie czyta :(. Za to rozdział trochę dłuższy niż zwykle. Mam nadzieję, że będziecie z niego zadowoleni :D. 

A teraz wyniki konkursu świątecznego *fajerwerki, okrzyki, oklaski i fajerwerki, bo fajerwerki są fajne*

1 miejsce - Ginny/Ola 

2 miejsce - Żelcio

Nagrody (1 do wyboru):

- karty postaci

- tło na fb

- nagłówek na bloga

Do Ginny napiszę dzisiaj, ale niestety nie mam pojęcia kim jest Żelek :(. Jeśli to przeczyta proszę o napisanie mi w komentarzu swojego maila lub odezwanie się do mnie: gone.diana.landris@gmail.com :D. Mam nadzieję, że w kolejnych zabawach udział weźmie większa ilość osób xD. 

Do zobaczenia ;***